Verimlilik Sendromu 101

Merhaba, ben Cem. 23 yaşındayım. Koç Üniversitesi'nde ekonomi okuyorum ve Filme Gitmeden Önce isimli bi youtube kanalım var. Kanaldan önce filmlerle ilgili düşüncelerimi buraya yazıyordum ama kanal ilk haftasında blogun tıklanmalarını geçince burayı bikaç seneliğine bıraktım. Tıpkı lisede popüler arkadaşlar edinince ezik arkadaşlarımı bıraktığım gibi. Şaka. Artık burda ekstra film eleştirileri ve aşırı yüzeysel düşüncelerimi paylaşacağım. Bunlardan ilki Verimlilik Sendromu'na hoşgeldiniz.

Lisede zaman umrumda değildi. Ders çalışmazdım ve onun dışında da çok bi şey yapmazdım. Zaten zamanı ben yönetmiyordum. Sabah servisle evden alınıyordum, akşam da bırakılıyordum. Üniversite'ye geçince zaman elime geçti. Niyeyse bi ara lisede hiç çalışmadığım kadar ders çalıştım. Bi ara sürekli youtube videosu çektim. Filmleri kendim için değil video çekeceğim için izlemeye başladım. Arkadaşlarımla buluşmalar zaman kaybı gibi geldi. (Sonra sevdiğim arkadaşlarımla öyle gelmediğini fark ettim. Ama cidden bazı insanlar buluşup konuşmak değil beraber 12 saat geçirmek istiyor) İnternette zamanının önemiyle ilgili motivasyon videoları izledim. Paradan daha önemli falan diyordu. Sürekli spora gittim. Roman okumak bana bi şey katmaz diye sürekli kişisel gelişim kitapları okudum. Ama hepsi geldi ve geçti. Sürekli kafamda aynı anda 32 şey yapmaya çalışıp hiçbi şey yapamıyordum ve gereksiz meşgul hissediyordum.

Ve sonra doktora gittim. D vitanimin eksik olduğu söyledi. Takviye vitaminler aldım ve tüm sıkıntılarım geçti. Şaka.  Hala bu sıkıntıya sahibim. Sadece sıkıntıyı yenmediğim zamanlarda kendime hayvan gibi yüklenmemeye çalışıyorum. Daha çok sıkılmayı ve kendimi dinginleştirmeyi deniyorum. Bu yazıda bi başarı hikayesi yok. Çok verimli olmaya çalışıp zamanı harika kullanmak gerekli bi şey değil.

Şu sıralar Atomic Habits diye aşırı kolay okunan çerez bi kişisel gelişim kitabı okuyorum. (1000 sayfalık Dune'a başladım ama bitmiyor diye yanında kolay bi kitap okumak istedim) Kitapta yarın spor yapmalıyım, yarın kitap okumalıyım demenin aşırı doğru bir yol olmadığından bahsediliyor. Bunun yerine ben kitap okuyan biriyim ve spor yapan biriyim diye düşünmek insana daha iyi geliyormuş. Yapacak şeyler bulmaktan çok olmak istediğimiz kişiliği düşünüp onun yapacağı şeyleri yapmak daha mantıklı. Çünkü yarın spor yapmalıyım dediğinde zaten genelde spor yapmadığını ve büyük ihtimalle de yapmayacağını kabul etmiş oluyorsun. Belki de olmuyorsun, bilmiyorum. Bi de kitapta YOYO efekti diye bi şeyden bahsediyor. Hani insanlar bazen bi anda 2 hafta hergün spora gider ve sonra bırakıp 2 hafta boyunca hergün hayvan gibi yemek yiyip oyun oynar ya. Öyle işte. Buna yoyo efekt diyorlarmış Bi gün içinde kendini değiştirmek yerine her gün yüzde bir iyileşmek daha kalıcı ve daha etkili oluyormuş. BLA BLA BLA BLA. İyi günler.